O tym, jak zostałam pomocnikiem św. Mikołaja, dzięki Wader Fabryka Zabawek.

Ten wpis powinnam napisać już jakiś czas temu, ale emocje musiały nieco opaść, a ja musiałam wszystko poukładać sobie w głowie tak, żeby powstało coś sensownego.
Pewnie spodziewacie się w tekście czegoś w stylu "gdy byłam małą dziewczynką, chciałam zostać elfem świętego Mikołaja. Moje marzenie się spełniło i na chwilę udało mi się nim zostać...". Nie, jako dziecko nie chciałam być elfem świętego Mikołaja, chciałam wtedy zostać wróżką. Wróżką niestety nie zostałam, ale za to ostatnio miałam okazję popracować dla świętego Mikołaja i przez kilka godzin rozdawałam uśmiechy w Centrum Zdrowia Dziecka . Takie szczere, prawdziwe uśmiechy.

Pod koniec listopada na moim prywatnym, facebookowym koncie wyświetlił się post firmy Wader Fabryka Zabawek, w którym informowali, że poszukują trzech pomocników świętego Mikołaja, którzy 12 grudnia w ramach akcji "Dajemy Radość" pomogą rozpakować zabawki w Centrum Zdrowia Dziecka w Warszawie. Z szybkością światła odpaliłam pocztę i zaczęłam pisać zgłoszenie. Jednak po chwili dotarło do mnie, że mam obowiązki, które ciężko będzie przeorganizować, a poza tym trochę wątpiłam w to, że zostanę wybrana.

Odpuściłam. Wtedy nie wysłałam maila ze zgłoszeniem, ale temat kilka dni siedział w mojej głowie, a wręcz nie dawał mi spokoju. Pomaganie jest fajne i warto podarować komuś cząstkę siebie, kilka chwil swojego życia. Była okazja zrobić coś dobrego, coś pozytywnego. 

Powiedziałam o tej akcji mężowi, to taki mój głos rozsądku. Wiecie co powiedział?

"I na co czekasz? Zgłoś się! Damy radę!"

Zgłosiłam się, a kilka dni później otrzymałam informację, że się dostałam. Muszę tu wspomnieć tak dla jasności, że zgłaszałam się jako osoba prywatna.
Nawet nie wiecie jak się cieszyłam. Bałam się tylko jednego, że podczas akcji emocje wezmą górę i tak po prostu pęknę. Wiedziałam gdzie jadę i co mogę tam zobaczyć. Centrum Zdrowia Dziecka jest jednym z największych, specjalistycznych szpitali pediatrycznych w Polsce. 

PEDIATRYCZNYCH!!!

12 grudnia, punktualnie o godzinie 9.00 stawiłam się w wyznaczonym miejscu, gdzie już czekali pozostali uczestnicy akcji. 

Dziś mogę śmiało stwierdzić, że to były właściwe osoby, na właściwym miejscu- pozytywnie zakręcone o sercach tak wielkich, że ciężko to sobie wyobrazić. 

Po krótkiej "odprawie" poszliśmy do magazynu, gdzie czekały na nas palety z zabawkami. Musieliśmy rozpakować je i przygotować 15 takich samych zestawów.

To nie było kilka zabaweczek, to było osiem ogromnych palet, zapakowanych po sam sufit! Ktoś, kto oddaje aż tyle zabawek, musi być dobrym człowiekiem.
Niestety, nie udało nam się rozpakować wszystkiego na czas, w związku z czym jeden pomocnik świętego Mikołaja miał misje specjalną -musiał zostać w magazynie i dalej rozpakowywać palety. Tu ogromne brawa dla Pana, który został i odwalił kawał dobrej roboty!

Zapakowaliśmy nasze sanie po same brzegi i wyruszyliśmy rozdawać hurtowo uśmiechy. Zanim jednak wsiedliśmy do windy, która miała zawieźć nas na pierwsze dwa oddziały, delegacja poszła po gościa specjalnego, który miał nam pomóc, a którym była piosenkarka i aktorka Jula.
Ja zostałam pilnować sani, żeby przypadkiem nigdzie nie odleciały;) Wtedy też stało się to, czego bałam się najbardziej. Gdy zobaczyłam, że z windy wyjeżdża łóżko, a na nim dziecko zwinięte w kuleczkę po prostu straciłam nad sobą kontrolę. To było silniejsze ode mnie. Tu z kolei brawa dla pracowników szpitala, którzy pomogli mi szybko dojść do siebie i naładowali mnie pozytywną energią.

Gdy wchodziliśmy na oddziały, panował tam spokój i taka dziwna cisza, jakby czas stanął w miejscu, ale gdy zaczęliśmy wnosić zabawki na świetlice nagle robił się gwar, a wokół słychać było już tylko dziecięcą radość. W sumie nie tylko dziecięcą;)
Sami też daliśmy ponieść się radości i razem z dziećmi rozpakowywaliśmy zabawki, a nawet bawiliśmy się nimi. Na oddziałach chcieliśmy dać z siebie 120% i poświęcić tym dzieciakom chociaż chwilę, a nie w pośpiechu zostawić zabawki i uciekać dalej! Staraliśmy się wnieść trochę radości, uśmiechu i beztroski. Chcieliśmy zrobić to jak najlepiej potrafiliśmy.
Daliśmy radę, nie było łatwo, ale daliśmy radę! To było niesamowite i nie da się tego opisać słowami, albo ja mam tak ubogi zasób słów;)

Udało nam się odwiedzić dziesięć oddziałów. Na resztę po prostu nie starczyło czasu. Szpital ma swój rytm dnia i nie mogliśmy zakłócać go swoją obecnością. Na pozostałe oddziały zabawki mieli dostarczyć pracownicy. Centrum Zdrowia Dziecka jest olbrzymim szpitalem i logistyka była naprawdę trudna do ogarnięcia. Łatwo było stracić orientacje w terenie i gdyby nie pomoc pracowników szpitala, szybko byśmy się pogubili. Gdy wypakowaliśmy wszystkie zabawki z wózka, musieliśmy zjechać razem z nim windą na parter, później przejść kilka dłuuuuugich korytarzy i znów zjechać windą do magazynu, gdzie w ekspresowym tempie musieliśmy zapakować wózek zabawkami i tą samą drogą wrócić na kolejny oddział. Nie dość, że wózek zapakowany był po same brzegi, to jeszcze nie chciał współpracować. Do dziś zastanawiam się, czy to ja prowadziłam ten wózek, czy to wózek prowadził mnie. Tu z kolei ogromne brawa dla Pani, która działała z ramienia firmy Wader i koordynowała całą akcje. To dosłownie kobieta petarda- stała obok z pustym wózkiem, za chwilę się odkręcam, a ona już stoi z pełnym! Magia!

Cieszę się, że mogłam tam być i zrobić coś niesamowicie dobrego. Cieszę się, że są na tym świecie ludzie, którzy organizują takie akcje. Nie wiem czy wiecie, ale w tym roku akcja "Dajemy Radość" organizowana była po raz czwarty. Pierwszy transport zabawek pojechał do szpitala w Prokocimu( Kraków), jako drugi obdarowany został szpital w Gdańsku i Hospicjum w Gdyni, a w ubiegłym roku w ramach tej akcji transport zabawek trafił do szpitala w Lublinie. Poza tym firma Wader Fabryka Zabawek dostarczyła zabawki do 12 innych szpitali między innymi w Szczecinie, Iławie, Gorzowie, Krośnie i Strzelcach Opolskich.  Łącznie zostało obdarowanych już 17 szpitali!

Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będę mogła wziąć udział w takiej akcji i kolejny raz zrobić coś super hiper dobrego. Pomaganie jest fajne i naprawdę warto pomagać!
Zapamiętam tamten dzień na zawsze, tego jestem pewna. Na zawsze zapamiętam dziewczynkę z oddziału onkologii, która poprosiła żebym zamieniała się z nią czapkami. Ja miałam czapkę Mikołaja, a ona różową w kwiatki. Nie chciałam, nie umiałabym i nie mogłam odmówić, jednak nie wzięłam jej czapeczki.
Na zawsze zapamiętam chłopca, który razem ze mną roznosił na oddziale gazetki, był taki szczęśliwy i wesoły.
To zostanie ze mną już na zawsze...